Που τραβάν οι δρόμοι

Που τραβάν οι δρόμοι του nοτιά
Που πηγαίνουν μεσ στην καταχνιά
Τα σκαριά που φύγαν με αφήσαν μοναχό
Για να μη σαλπάρω πουθενά

Με κατεβασμένα τα πανιά
Και διπλά δεμένα τα σχοινιά
Ούτε πλώρη μείτε σπίτι μόνο με απονιά
Κι ούτε μιαν αγάπη να πονά

Πέταξαν οι φίλοι τα κουπιά
Δίχωσ μια φωνή ούτε μιλιά
Τόσα χέρια φύγαν κι ούτε πια που αγαπάν
Ξέχασαν τα χρόνια τα παλιά

Περπατώ στην άμμο μοναχόσ
Κι είναι ο κόσμοσ γύρω μου γυμνόσ
Τ' όνειρο χρυσό έφυγε πάει κι αυτό
Και τραβάω μόνοσ και πικρόσ

Θα ζεστάνω στην παλιά φωλιά
Ότι μου έχει μείνει στην καρδιά
Για να βρω στον ήλιο τον χαμένο καιρό
Κύμα είναι ο κόσμοσ και περνά

Μα θα μείνω πάντοτε ορθόσ
Κι άσ' τον να φυσάει ο καιρόσ
Τησ καρδιάσ μου η φωτιά αυτή με κρατά
Για να μη με πάρει η λησμονιά

Για τον πόνο είμαι ο γυμνόσ
Φύλλο που το παίρνει ο καιρόσ
Τα φιλιά και τα κορμιά μασ γίναν μοναξιά
Μα ο δρόμοσ είναι ανοιχτόσ

Που τραβάν οι δρόμοι του νοτιά
Που πηγαίνουν μεσ στην καταχνιά
Τα σκαριά που φύγαν με αφήσαν μοναχό
Για να μη σαλπάρω πουθενά