Φύσα νοτιά μου

Είναι παιδιά που σεργιανήσανε
Και σώματα φιλήσανε περίσσια
Στην κρήτη πήγανε μα δε γυρίσανε
Γίναν θυμάρια και μελίσσια

Είναι παιδιά που ίσωσ νιώσανε
Πωσ έγινε η ανάσα καταιγίδα
Μα ούτε είδανε ούτε ρωτήσανε
Ποιοσ χάλασε του κόσμου την πυξίδα

Φύσα νοτιά μου κι ότι φτιάξαμε εδώ το έχουμε στο βλέμμα
Νερό φωτιά κι αστέρι γίνεται κι έχει του κοραλλιού το αίμα
Φύσα νοτιά μου και συννέφιασε ρίξε των αστεριών τη σκόνη
Μπορεί η ζωή να μασ ξεγέλασε μα δε μασ γέρασε ακόμη

Είναι παιδιά που ονειρευτήκανε
Πωσ άφησε ο κουρσάροσ αμανάτι
Χρυσό και μάλαμα και μέλι είπανε
Πωσ βρήκανε στο άδειο του το μάτι

Μείναν παιδιά όσοι τολμήσανε
Τη φλόγα τησ καρδιάσ να προσκυνήσουν
Και στο βασίλεμα όσοι δακρύσανε
Και πήραν την απόφαση να ζήσουν