บาปบริสุทธิ์

อันคนเราหญิงชายทั้งหลายแหล่
ต่างมีดีมีแย่อยู่พอพอกัน
ถึงเมื่อคราวแรกเจอกันมักหวานชื่น
ต่างหยิบยื่นความดีให้แก่กัน

ผมเป็นสุภาพบุรุษนะครับ
ฉันเป็นสุภาพสตรีค่ะ
ผมไม่กินเหล้าไม่สูบยานะ
ฉันก็ไม่ยุ่งไม่ขี้บ่น

วันเวลาผันไปช่างหวานชื่น
ต่างหยิบยื่นไมตรีดีต่อกัน
ความรักความงดงามช่างยิ่งใหญ่
จึงตกลงปลงใจไปแต่งงานกัน

ผมยังกลับบ้านตรงเวลานะ
ฉันเป็นแม่บ้านที่ดีค่ะ
ผมให้เงินเดือนคุณหมดเลยนะ
ฉันจะใช้สอยอย่างประหยัดค่ะ

วันเวลาผันไปแหมชักเบื่อ
ต่างไม่เหลือสิ่งดีมาอวดกัน
ต่างคนต่างเริ่มทําในสิ่งใหม่
เริ่มกระทําตามใจที่ต้องการ

ผมไปกินเหล้ากับเพื่อนมานะ
ฉันไปงานเลี้ยงที่ทํางานย่ะ
ผมเหลือเงินให้คุณแค่นี้พอนะ
ฉันก็มีภาระใช้มากกว่าเก่า

ยามเมื่อความอดทนถึงที่สุด
จึงต้องหยุดไว้ตรงเลิกรากัน
มันจึงเป็นผลงานที่แสนห่วย
คนที่ซวยก็คือตัวลูกน้อย