คนหนังเหนียว
ประตูโรงงานปิดแล้วตัวเรา (ปักกะตูปิดอีกแล้วหรอ)
ก็ถึงคราวหมองหม่น (ปิด)
หนทางมืดมนจะมีกี่คน
มาเข้าใจเห็นใจ
อยู่เพื่องาน ทำเพื่อเงิน (กี่ตังกันเชียวฮะ)
เดือนละไม่เท่าไร (ดอกน้อย)
ไม่พอยาไส้เลี้ยงลูกเลี้ยงเมีย
ก็มีเมียหลายคนนิ
มีคนเดียว แต่บ่น
ได้เป็นวันวัน (บ่นจริงจริงและแก่อีกต่างหาก)
เป็นกรรมกรเร่ขายแรงงาน (เร่เช้าจดเย็นเลย)
นั้นมันแสนลำบาก
ชีวิตทุกข์ยาก ค่าหยูกค่ายา
ค่าโน่นค่านี่ ค่าน้ำค่าไฟ
บ้านต้องเช่าละค่าข้าวค่าเหล้า (สำคัญนะค่าเหล้าเนี๊ยะ)
แล้วจะเหลืออะไรล่ะ (นี่ขนาดไม่กินเบียร์นะ)
สิ้นเดือนสุดท้ายจะให้ทำยังไง (ก็นั้นนะสิเฮะ)
เพราะเขาเลิกจ้างแล้ว (แย่)
คิดขอทาน
ละอายใจอยู่
คิดขอทาน
ละอายใจอยู่
สองมือยังดี
สองขายังอยู่
สองมือยังดี
สองขายังเดิน
นั่นเดะแต่ใจไม่กล้า (เอ้า เขินหรอเขินหรอ)
เขิน
อยากตัดใจหวลกลับคืนสู่บ้านนา
ก็หมดปัญญาเขาแย่งที่นาไปแล้ว
แฮ่แฮ่ ฮึฮึแฮแฮ เยี้ยฮิฮิ
คิดขอทาน
ละอายใจอยู่
คิดขอทาน
ละอายใจอยู่
ก็เราสองมือยังดี
สองขาก็ยังอยู่
ก็สองมือยังดี
สองขายังเดิน
นั่นเดะหรือใจไม่กล้า(เขินเขินเขินอีกแล้ว)
ฮือละอายใจ
อยากตัดใจหวลกลับคืนสู่บ้านนา
ก็หมดปัญญาเขาแย่งที่นาไปแล้ว
ตึกรามใหญ่โตถนนมากมาย
ไม่รู้จะสร้างอะไรหนักหนา
อีกรถราก็ขวักไขว่
ย่ำเดินเรื่อยไปสายตาจับจ้อง
ที่ป้ายรับคนงาน
ค่ำลงแล้วร้านรวงก็ปิด (ปิดทำไมฮะ) ผนั้นนะโธ่ กลัวโดนปล้นมั้ง)
ให้ราตรีเบ่งบานนะสิ
สถานบริการสาวน้อยทำงาน (เดี๋ยวต้องจ๋าจะ จ๋าจะ)
กันตัวเป็นเกลียว (แล้วมีเงินหรอจะไปจ๋าจะกับเขาเนี๊ยะ)
เป็นชายอย่างฉันมันนึกน้อยใจ (น้อยใจ)
ขายใครไม่ออก
เหมือนถุยบ้านนอกจะมีก็แรง
ที่เอาไว้ไถนา
หมดเรี่ยวแรงยังเข้าโรงฆ่าสัตว์ (เจ็บใจจริงจริงเลย)
มันยังได้ราคา
เนื้อหนังมังสาของคนกับควาย (ก็นั้นนะสิฮะ)
แล้วใครจะเหนียวกว่ากัน
คน คนเหนียวกว่าเยอะ
ไม่จริงอ่ะ ต้องสิคนเหนียวกว่า (คน)
อ้าเถียงอีก (เถียง)
คนเหนียวกว่า (คน)
อ้าเถียง
ก็คนสักยันต์จะไม่เหนียวกว่าได้ไง
อ้า เดี๋ยว เดี๋ยวมันอัดเลย เดี๋ยว เดี๋ยว
โธ่ เถียงอีกแล้ว มา
เฮ้อ เฮ้ยกินเหล้าดีกว่า ปุงปิ้งปุงปิ้ง