Ο Μάραντον

Tον mάραντον χαρτίν έρθεν να πάει και σην στρατείαν
Κόφτ’ ασ’ ασήμιν πέταλα κι ασό χρυσάφ’ καρφία
Τον μαύρον ατ’ καλίβωνεν κατάντικρυ σον φέγγον
Κι η κάλη ν ατ’ παρέστεκεν με το μαντήλ’ καρφία
Πού πασ πού πασ νε mάραντε κι εμέν τίναν αφήνεισ
Αφήνω σε σον κύρην μου σον άεν kωσταντίνον
Πού πασ πού πασ νε mάραντε κι εμέν τίναν αφήνεισ
Αφήνω σε σην μάνα μου σην αγίαν eλένην
Πού πασ πού πασ νε mάραντε κι εμέν τίναν αφήνεισ
Αφήνω σε χρυσόν σταυρόν κι αργύρεν δαχτυλίδιν
Πούλτσον και φα το δαχτυλίδ’ και τον σταυρόν προσκύνα