Το μονοπάτι

Μεσ στη ζωή δρόμοι ανοίγονται σωρό
Κι όποιον γουστάρεισ τον τραβάσ κι όπου σε βγάλει
Μα είναι κι ένα μονοπάτι πονηρό
Που πάει ντουγρού στην κατηφόρα τη μεγάλη

Το μονοπάτι σαν θα πάρεισ μια βραδιά
Τον ίσιο δρόμο μια για πάντα τον αφήνεισ
Κι ολημερίσ θα κουρελιάζεισ μια καρδιά
Κι ένα κορμί μεσ στα κουρέλια τησ θα ντύνεισ

Εκεί ξεχνάει κι ο θεόσ για να σε δει
Περνάσ και φεύγεισ και δεν κλαίει ανθρώπου μάτι
Ένα σκουπίδι παραπάνω δηλαδή
Μεσ στησ ζωήσ το πονηρό το μονοπάτι