Μόνοι

Άλλο ένα βράδυ μεθυσμένοι στο μπαλκόνι
Μες στο πλήθος νιώθουμε τόσο μόνοι
Δεν μ' αφήνουνε να κοιμηθώ οι πόνοι
Κατεβάζω ακόμα ένα gin λεμόνι
Ένα κράτος που συνέχεια δολοφονεί
Κι εμείς είμαστε στον άνεμο σκόνη
Πάλι να βγω από το σπίτι με αγχώνει
Απ' το ικρίωμα κοιτώ την αγχόνη

Πνίγομαι πάλι στου μυαλού μου τη θάλασσα
Τα tips μου πάλι τα χάλασα
Στο αστικό τοπίο της Αθήνας μια ρουτίνα που δεν θέλω στη ζωή μου πάλι αγκάλιασα
Ψάχνω την έξοδο κινδύνου, Μα
ο αρχιτέκτονας μάλλον την ξέχασε
Σε κάποιο δρόμο του Λονδίνου το παιδί ότι ελπίδα του 'χε απομείνει μάλλον έχασε
Έψαξε ότι στη γυάλα που μεγάλωσε του είχανε κρύψει
Έραψε ουλές που το σπασμένο τζάμι στην ψυχή του δεν το άφηναν να ζήσει

Κι οι ουσίες μες στο αίμα χορεύουνε
Κι οι φοβίες ένα ψέ-μα-γειρεύουνε

Άλλο ένα βράδυ μεθυσμένοι στο μπαλκόνι
Μες στο πλήθος νιώθουμε τόσο μόνοι
Δεν μ' αφήνουνε να κοιμηθώ οι πόνοι
Κατεβάζω ακόμα ένα gin λεμόνι
Ένα κράτος που συνέχεια δολοφονεί
Κι εμείς είμαστε στον άνεμο σκόνη
Πάλι να βγω από το σπίτι με αγχώνει
Απ' το ικρίωμα κοιτώ την αγχόνη

Στη θάλασσά μου τώρα πλέον κολυμπάω
Τα tips σε κασετίνες τα χαλάω
Πάω μπρος και σπάω τη ρουτίνα ανεβαίνοντας Πεντέλη μες στο Panda δεν θα ζήσουμε για πάντα γι' αυτό
Άκου - λούθησε τι λέει η καρδιά σου
Σπάσε τα δεσμά σου
Κλείσε τα μάτια κι αφουγκράσου
Για φαντάσου
Μέσα στην πόλη που μεγάλωσα το μόνο που νιώθω είναι ξένος
Στυφός και ξινός
Γκρίζος ουρανός
Μαύρος αμνός μπερδεμένος

Κι οι ουσίες μες στο αίμα χορεύουνε
Κι οι φοβίες ένα ψέ-μα-γειρεύουνε

Άλλο ένα βράδυ μεθυσμένοι στο μπαλκόνι
Μες στο πλήθος νιώθουμε τόσο μόνοι
Δεν μ' αφήνουνε να κοιμηθώ οι πόνοι
Κατεβάζω ακόμα ένα gin λεμόνι
Ένα κράτος που συνέχεια δολοφονεί
Κι εμείς είμαστε στον άνεμο σκόνη
Πάλι να βγω από το σπίτι με αγχώνει
Απ' το ικρίωμα κοιτώ την αγχόνη