Όταν αποχαιρέτησα τους φίλους μου

Πωσ να μιλήσω
Το πλήθοσ δάμαζε τουσ δημεγέρτεσ
Και τουσ πλάνουσ
Μεσ στιλέτα κάρφωναν τα δικά μου λόγια

Πωσ να μιλήσω
Όταν στήνονταν μυστικέσ αγχόνεσ
Σε κάθε πόρτα ενεδρεύοντασ τον ύπνο
Και τόσα που να στοιβαχτούνε γεγονότα
Τόσεσ μορφέσ να ξαναγίνουν αριθμοί

Πωσ να μιλήσω
Ποιο απλά τι ήταν ο ηλίασ
Η κλαίρη ο ραούλ
Η οδόσ αιγύπτου
Θα σου μιλήσω πάλι ακόμα με σημάδια
Με σκοτεινέσ παραβολέσ
Και παραμύθια

Έχει στηθεί η σκηνή
Μα δε φωτίζουνε οι προβολείσ
Κι όλα τα πρόσωπα είναι εδώ
Αντάξια του δράματοσ
Γενεέσ γενεών υποκριτέσ:
Η θλιβερά ερωμένη
Ο άνθρωποσ με το χαμόγελο
Ο επίορκοσ
Τα κουδουνάκια του τρελού
Κάθε κατώτερη ράτσα
Άρχοντεσ και πληβείοι
Κι αυτοτιμωρούμενοι

Πωσ τόσα πρόσωπα
Να γίνουν αριθμοί
Και τόσα γεγονότα
Απλά βιβλία
Χωρίσ την επινόηση
Νέασ διάταξησ στοιχείων
Χωρίσ νέα μύηση που θα σαρώσει την αυλαία