Το παιδί από την Κρήτη

Το παιδί από την κρήτη
Που το λέγανε κοσμά
Το δικάσανε μια τρίτη
Σε ισόβια δεσμά

Κι ήταν κρύο το φεγγάρι
Κρύο αλουμίνιο
Σαν τα βράδια του γενάρη
Πάνω από τ' αγρίνιο

Στο ποτήρι το κρασί του
Έμεινε ατελείωτο
Του 'καναν τα χρόνια χιόνια
Και το βίο αβίωτο

Παραπεταμένοσ είσαι
Μάγκα μου σε μια γωνιά
Γεια σου κόσμε σιδερένιε
Γεια σου χάλκινε ντουνιά

Έγραφε σε κάθε τοίχο
Άλλο ένα τετράμηνο
Να 'σουνα ζωή βροχούλα
Να 'μουνα κυκλάμινο

Θάνατοσ μεσ στο κορμί του
Έφτασε ανοιξιάτικα
Και χτυπούσαν οι καμπάνεσ
Σαν τρελέσ νυχτιάτικα