Αόρατη γραμμή

Σαν ακροβάτησ μιασ αόρατησ γραμμήσ
Νιώθω να πέφτω και δεν ξέρω τι να κάνω
Πόσεσ κουβέντεσ γαι κουράγιο θα μου πεισ
Μέχρι που θα ’φτανεσ να μη με δεισ να χάνω

Απ’ τα χαλάσματα φωνάζουν οι σκιέσ
Και μεσ τα μάτια μασ οι φόβοι τρεμοσβήνουν
Μου ψιθυρίζεισ στο αυτί ότι με θεσ
Μου λεσ να φύγουμε όσα ακόμα μασ αφήνουν

Αν πρέπει κάτι να διαλέξω
Λίγο πριν φτάσω στη στροφή
Θέλω να μείνω λίγο απ’ έξω
Να δω τον δρόμο απ’ την αρχή

Ή μια ζωή μου με τραβάει στον ουρανό
Κι ή άλλη ίσια στα ερείπια με βγάζει
Έχω ένα αστέρι που μου δείχνει το σωστό
Και έναν δαίμονα που λέει να μη με νοιάζει