Ερωτόκριτος

Kι η αγάπη που στα βάσανα αντρεύγει και πληθαίνει
Κι οπού με τσ’ αναστεναμούσ θρέφεται και πλαταίνει
Θάμασμα πούρι το κρατούν όλοι μικροί μεγάλοι
Πώσ στην αρχήν τση ανήμπορη γεννάται στην αθάλη
Σπίθα μικρή κι αψήφιστη δε λάμπει μηδέ βράζει
Και πωσ να κάμει αναλαμπήν κιανείσ δεν το λογιάζει
Και αγάλια αγάλια θρέφεται σαν το καμίνι ανάφτει
Κεντά και καίγει δυνατά και το κορμί μασ βλάφτει

Μα ξάφνου ο κακορίζικοσ επιάστηκα στο βρόχι
Που στ’ όμορφό τση πρόσωπο πάντα στεμένο το 'χει
Εμέ κιανείσ δε μου’φταιξε μηδέ παραπονούμαι
Τινόσ αλλού στα βάσανα και σ’ τσι καημούσ οπού’μαι
Μιά κάποια λίγη πεθυμιά εσήκωσεν το νου μου
Και δυο φτερούγεσ ήκαμε μέσα του λογισμού μου

Και πάραυτασ γκρεμνίζομαι ωσά φτερά δεν έχω
Γιατ’ ήφηκα τα χαμηλά και τα ψηλά ξετρέχω
Και πάλι εκείνη η πεθυμιά δε θέλει να μου λείψει
Πάραυτασ κάνω άλλα φτερά πάλι πετώ στα ύψη
Και πάλι βρίσκω τη φωτιάν πάλι ξανακεντά με
Κι απ’ τα ψηλά που βρίσκομαι με ξαναρίχτει χάμαι