Mantinades - Kontylia

Αγάπη είναι να αγαπάσ πιο πάνω απ' τη ζωή σου
Και την καρδιά σου να ρωτάσ και όχι τη λογική σου

Αν είχε η καρδιά μυαλό ποτέ δε θα πονούσε
Εκείνο που μασ αγαπά εκείνο θα αγαπούσε

Εσύ μου λεσ πωσ μ 'αγαπάσ και εγώ πωσ σε πιστεύω
Ακόμα και το ψέμα σου έμαθα να λατρεύω

Πεσ μου τη λέξη σ' αγαπώ πώσ θεσ να στη λέω
Με τι να συνοδεύεται με γέλιο ή θεσ να κλαίω

Και άμα σ' αρέσει να πονώ χάρη θα στο ζητήσω
Να με πληγώνεισ πιο συχνά για να σε ευχαριστήσω

Έφυγεσ γιασεμί μου έφυγεσ μα δεν έφυγα πρόδωσεσ μα θα μείνω
Κι όταν αγάπη χρειαστείσ ζήτα μου να σου δίνω

Στην αλυσίδα που φορείσ και στον σταυρό που έχεισ
Κρέμομαι εγώ και όχι ο χριστόσ φωσ μου να το κατέχεισ

Γιατί τη θέση του χριστού πήρα στο σταυρό σου
Να με φορείσ απάνω σου να μ' έχεισ φυλαχτό σου

Δώσε μου κάτι άχρηστο και ασήμαντο για σένα
Να κάνω αγάπησ φυλαχτό να το κρατώ για μένα

Πόσο μωρό μου σ' αγαπώ και ένασ στραβόσ το βλέπει
Και εσύ μου λεσ δε γίνεται δεν κάμει και δεν πρέπει

Ήθελα να 'μουνα τυφλόσ αρκεί να ξέρω μόνο
Πωσ θα κρατάσ το χέρι μου να περπατώ στο δρόμο