Southampton Dock

They disembarked in 45
And no-one spoke and no-one smiled
There were to many spaces in the line.
Gathered at the cenotaph
All agreed with the hand on heart
To sheath the sacrificial Knifes.
But now
She stands upon Southampton dock
With her handkerchief
And her summer frock clings
To her wet body in the rain.
In quiet desperation knuckles
White upon the slippery reins
She bravely waves the boys Goodbye again.

And still the dark stain spreads between
His shoulder blades.
A mute reminder of the poppy fields and graves.
And when the fight was over
We spent what they had made.
But in the bottom of our hearts
We felt the final cut.

[Songtekst van "Southampton Dock" (Vertaling)]

[Vers 1]
Ze zijn van boord gegaan in '45
En niemand sprak en niemand lachte
Er waren te veel spaties in de lijn
Verzameld bij de cenotaaf
Allemaal akkoord gegaan met het hand op het hart
Om de offer-Messen te scheden
Maar nu
Staat ze op het Southampton-dok
Met haar zakdoek
En haar zomerjapon klampt zich vast
Aan haar natte lichaam in de regen
In stille wanhoop knokkels
Wit op de gladde teugels
Ze zwaait moеdig de jongen opnieuw vaarwel

[Vers 2]
En nog steeds verspreid de donkere vlek zich tussen
Hun schouderbladen
Een stille herinnering van de velden van klaprozen en graven
En wanneer het gevecht gedaan was
Spendeerde we wat ze verdient hadden, maar
In het diepst van onze harten voelde we de laatste snede