Φεγγάρια

Φεγγάρια σκοτεινά
Θερίζουνε ξανά
Τουσ έρωτεσ των δρόμων
Κι από ‘κει
Μια ώρα διαρκεί
Ο βίοσ των εντόμων

Σ' αγαπάω και βυθίζομαι
Στη ρωγμή κι απελπίζομαι
Έπεται γιατί δρέπεται
Η κραυγή του θηρίου
Σ' αγαπάω σαν οτιδήποτε
Κόσμε μου έρημε κι αλύτρωτε
Τα τρωτά απορρίπτονται
Στα υπόγεια του κτιρίου

Χαμένη κιβωτόσ
Και μέσα εαυτόσ
Που δεν ολοκληρώνει
Κι από ‘δω
Αυτά μπορώ να δω
Και τη ζωή σαν χιόνι