Χωρίς μοντάζ

Ένασ χαμένοσ κόσμοσ μεσ στα μάτια του
Στα δώδεκά του έμεινε ορφανόσ
Τισ κυριακέσ μονάχα έβλεπε τη μάνα του
Και το χαμόγελο γινόταν ουρανόσ

Στη γειτονιά που ξέρουν όλοι να δικάζουν
Όποιον δεν μοιάζει και δεν είναι σαν κι αυτούσ
Και στη χειρότερη απομόνωση σε βάζουν
Χωρίσ να ψάχνουνε ποτέ τουσ αυτουργούσ
Ποτέ τουσ αυτουργούσ

Έτσι κι εκείνοσ πήρε μόνοσ του το δρόμο
Που βγάζει πάντα στ' ουρανού τη μοναξιά
Κόντρα στουσ άλλουσ που με πρόσχημα το νόμο
Πάντα υποκρίνονται πωσ κάνουν τα σωστά

Τον είδαν κάτω στη συγγρού να κόβει βόλτεσ
Φτηνό σκυλάδικο και κάλτσα με ραφή
Ο στέλιοσ άλλωστε από τα γεννοφάσκια του
Ποτέ δεν το 'κρυψε πωσ ήταν αδερφή
Γεννήθηκε αδερφή

Κάτι ανέραστοι ξεφτιλισμένοι μάγκεσ
Που κάνουν μόστρεσ με αυτοκίνητα ακριβά
Κι όπου τουσ παίρνει εκεί το παίζουν τσαμπουκάδεσ
Στο πεζοδρόμιο του την πέσαν μια βραδιά

Πόσο πηγαίνει τον ρωτήσανε για πλάκα
Μ' αυτόσ κατάλαβε πωσ μύριζε καπνόσ
Απομακρύνεται και κάνει το μαλάκα
Ξέρει ν' ανέχεται την βίδα καθενόσ
Το βίτσιο καθενόσ

Τον είχαν κάτω μεσ στισ λάσπεσ ξαπλωμένο
Και τον χτυπούσανε με λύσσα σαν σκυλί
Ώσπου να φτάσουνε οι μπάτσοι αιμορραγούσε
Κανείσ δεν τόλμησε να πάει εκεί να δει

Κάποιο κανάλι απ' αυτά που φτάνουν πρώτα
Για να προλάβει τα μακάβρια ρεπορτάζ
Έριξε πάνω του τησ κάμερασ τα φώτα
Ήταν σκηνή τρομαχτική χωρίσ μοντάζ
Ζωή χωρίσ μοντάζ

Ο στέλιοσ είδε τη ζωή του έστω μια νύχτα
Να μπαίνει μέσα από τισ γρίλιεσ των σπιτιών
Τησ απομόνωσήσ του τρύπησε τα δίχτυα
Σαν αρουραίοσ των υπόγειων καναλιών

Σ' αυτή την πόλη που όλοι ξέρουν να δικάζουν
Όποιον δεν μοιάζει και δεν είναι σαν κι αυτούσ
Μα στον καθρέφτη τησ οθόνησ που κοιτάζουν
Ανακαλύπτουν τουσ δικούσ τουσ εαυτούσ
Τουσ άλλουσ εαυτούσ

Έτσι κι εκείνοσ πήρε μόνοσ του το δρόμο
Που βγάζει πάντα στ' ουρανού τη μοναξιά
Μ' ένα φεγγάρι απ' αυτά των υπονόμων
Σα φωτοστέφανο στα μαύρα του μαλλιά
Στα μαύρα του μαλλιά