ไม้ไผ่

ในดึกสงัดมีสายฝนโปรยปราย
ฉันเหยียดร่างกายทอดไปตามแสงเดือน
ในโสตประสาทแว่วเสียงฝนเป็นเพื่อน
ยํ้าเตือนถึงคืนวันที่ผ่านมา

โหยหวนสํานวนครวญครํ่า ลํานําของขลุ่ยไม้ไผ่
ล้อบรรเลงเพลงจากนิ้วที่พรมพราย
จากฝนที่โปรยปราย จากใจที่อาวรณ์ถึงเธอ

เสียงขลุ่ยกลืนกลบลบสําเนียงรอบกาย
แสงจันทร์กระจายโอบพื้นดินเดียวกัน
ปล้องไผ่ผิวนี้มีสืบสายสัมพันธ์
เกิดแต่กอร่วมกันนานมา

แหละผู้คนทุกชนทุกชั้น ก็สัมพันธ์ดังขลุ่ยไม้ไผ่
คือแรงลมพลิ้วผ่านลําไม้
มีลมจากแรงกาย มีไผ่จากกอรวมร่วมกัน
ร่วมกันร่วมกัน ร่วมกันร่วมกัน

เป็นเสียงขลุ่ยที่หวีดหวิวแทงใจ
เป็นเสียงขลุ่ยที่กึกก้องตะโกนไกล
เป็นเสียงขลุ่ยที่อยู่เหนือความตาย
ความเหงาในดวงใจ ความทุกข์ในเรือนกาย
ความชั่วร้ายในตัวตน อันพสุธนก็สาบสูญ

เป็นเสียงขลุ่ยที่หวีดหวิวแทงใจ
เป็นเสียงขลุ่ยที่กึกก้องตะโกนไกล
เป็นเสียงขลุ่ยที่อยู่เหนือความตาย
ฉันมาฝากเอาไว้ ฉันมาฝากเอาไว้
ฉันมาฝากเอาไว้ในดวงใจของเธอ