Μια μέρα του ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη

Ξυπνά με μια σκιά στο πλάι
Κοιτάει αλλού δεν τησ μιλάει
Ψάχνει τησ ρόμπασ το κορδόνι
Κι αργά τη μέρα ξεκλειδώνει

Ο ήλιοσ λάμπει κι ανεβαίνει
Αυτόσ τη σκάλα κατεβαίνει
Βλέπει παντού στα σκαλοπάτια
Αγάπεσ που 'σβησαν σαν μάτια

Στο ατταρίν με τουσ καθρέφτεσ
Άνεμοι ράθυμοι και σέρτεσ
Κρύβεται μέσα στο φουλάρι
Και στο τσιγάρο που φουμάρει

Φθάνει στο ράμλι με το τρένο
Και μ' ένα στίχο ραγισμένο
Μπροστά η μεσόγειοσ του γνέφει
Μ' αυτόσ στην πόλη επιστρέφει

Παρέα έχει στα βαγόνια
Ανάσα από φθηνή κολόνια
Οδόσ σερίφ οδόσ ροζέτησ
Παλιόσ του πάθουσ οφειλέτησ

Στην αλεξάνδρεια νυχτώνει
Λιώνει το φωσ σαν άσπρη σκόνη
Η κάμαρά του καταφύγιο
Με δυο κεριά στο κηροπήγιο

Η νύχτα αδειανό μπουκάλι
Και η σκιά στον τοίχο πάλι
Μετρά το χρόνο που περνάει
Μονάχα η λύπη δε γερνάει